Projekt jest w swoim zamyśle próbą zainicjowania publicznej debaty na temat roli, kulturotwórczego i społecznego potencjału tej grupy.

Rozwój technologii cyfrowych dał dzisiaj każdemu nieograniczone możliwości utrwalania ważnych chwil życia w formie fotografii czy filmu. W przeciwieństwie do minionych epok dysponujemy niezliczonymi fotografiami nas samych, naszych bliskich, znajomych a czasem nawet przypadkowo spotkanych ludzi. Tym samym jedno z największych dokonań przeszłości – możliwość tworzenia, powielania i przechowywania własnych wizerunków – stało się czymś oczywistym, powszechnym – a przez to nieco banalnym.

Choć fotografia czy film są w stanie zarejestrować nasze twarze i postaci z niezwykłą dokładnością, nie mają tych możliwości, które dawniej stwarzała sztuka portretu – możliwości przetworzenia podobizny przez wrażliwość innego człowieka. Uchwycenia w portretowanej postaci tego co niezwykłe, niepowtarzalne, absolutnie jednostkowe. Kiedy obserwujemy portrety Holbeina, Durera, Velasqueza, Rembrandta czy Witkacego możemy odkryć, że zachowania pewnej prawdy psychologicznej o człowieku, jest czasem dużo ważniejsze niż wierne odtworzenie rysów twarzy. Te zmieniają się z czasem, podczas gdy nasza wewnętrzna tożsamość jest czymś o wiele trwalszym. I na tym polega niezwykłość malarskiego portretu oraz jego przewaga nad fotograficzną reprodukcją rzeczywistości.

Z takiej refleksji narodził się właśnie projekt malarza, rysownika, projektanta i rzeźbiarza – Marka Kotarby. Wystawa pomyślana jako hołd dla najważniejszych postaci życia kulturalnego i artystycznego pierwszych dekad XXI wieku oraz zbiorowy wizerunek najwybitniejszych przedstawicieli polskiej inteligencji. Jego celem jest utrwalenie portretów najciekawszych i najbardziej rozpoznawalnych postaci życia kulturalnego w Polsce. Portrety te mają – w zamyśle artysty – stanowić psychologiczną panoramę najważniejszych osobowości polskiej kultury i sztuki, stanowić swoiste uzupełnienie dla ich wizerunków funkcjonujących w rzeczywistości medialnej.

Inteligencja jako grupa społeczna, z jej etosem, sposobem patrzenia na świat i poczuciem dziejowej misji to fenomen typowy dla krajów środkowej i wschodniej Europy. Jest to także grupa, która odegrała niebagatelną rolę w przemianach ustrojowych ostatnich dziesięcioleci. Niestety, wraz ze zmianami, grupa ta przestała pełnić rolę, jaką odgrywała na przestrzeni ostatnich stu lat. Można odnieść wrażenie, że inteligenci dobrowolnie abdykowali – zrzekli się swojej roli i pozycji społecznej, mniej donośny jest ich głos, ich system wartości został zdominowany przez narrację wolnorynkową. Ten stan rzeczy ma swoje konsekwencje: niezadowalający poziom debaty publicznej, niska jakość kultury języka, pauperyzacja ludzi kultury i sztuki, narastanie społecznych i ideologicznych konfliktów, brak woli dialogu i porozumienia w imię wartości wspólnych.